Thursday, May 17, 2012

Wo and Me Episode 29


(Our earlier life in Singapore, tersangat purbanya gambar ini wakaka... Wo always said until now, she wish there were only the four of us....)

Series epic kembali lagi hehehehe.....

One day during school holiday in December, I was on holiday from primary three and Wo primary five, Mummy called us. I dah tak sedap hati and pikir-pikir apa yang I or Wo dah buat nie. Matila kena cubit or marah dari Mummy. Dalam berdebar-debar tu Mummy told us that we are going to move to Sarawak. Tekejut both of us. I tanya kenapa nak kena pindah. Mummy kata Daddy kena transfer balik but actually, Daddy yang mintak balik. I have mix feeling because I’m going to miss my friends kat sini but at the same time I rasa sangat lega because my last result was quite bad and next year if I were to be in the same school I would be on a class that I don’t like among the not so bright student. I tanya macam mana dengan kawan-kawan I kat sekolah next year, nanti dorang tak jumpa I. Macam mana I nak bagitau dorang kan and I boleh terus berhenti, without informing the teacher ke..wakaka.. (nak gelak bila I teringat balik soalan nie kat Mummy). Mummy kata, you don’t have to worry about that. Then I tanya kat Sarawak tu tempat yang kita akan pindah nanti macam mana. Ada macam Singapore/JB tak? Mummy kata it’s totally different. Untuk menyedapkan hati kita orang, Mummy kata lagi, we have lots of relatives, cousins, aunties and uncles that we haven’t met yet. The thought of having to meet the cousins, excite us immdediately. I tanya Mummy lagi, sekolah kat sana tau ke I akan sekolah kat situ. Mummy kata, jangan risau lah dengan nada fed up nya wakaka… I ingat lagi masa tu, betapa risaunya I akan rupa and building sekolah yang kat Sarawak nanti macam mana. I know, kecik-kecik lagi I dah sibuk pasal rupa sekolah wakaka.. ada ke? I tengok Wo macam happy je. Wo cakap kat I not too worry, it’s going to be ok. Wo nampak sungguh enthusiastic. Ah… Wo always the relax and positive one between the two of us.

Maka bermula la siri mengemas-ngemas rumah and sibuk la I dengan Wo, bagitau kawan-kawan disekeliling flat yang kita orang akan pindah. I tengok Mummy and Daddy sibuk cari kotak and start bungkus barangan dengan suratkhabar. Dalam pada tu Mummy kejap-kejap risau akan pinggan mangkuk pyrex kesayangannya akan pecah and suruh Daddy letak banyak-banyak kertas. I rasa jiran-jiran pun ada tolong-tolong bungkus jugak. I dengan Wo, tak ada la tolong apa sangat. Mana la kita orang tau mana satu nak sort. All we do during that time was that, we were so excited with all the commotion and betapa bersepahnya rumah masa tu. Maklumlah jadi center of attention as a kid was a big thing back then walaupun hanya bersandarkan motive pindah wakaka… Petang tu both of us turun bawah nak main kat playground. I tengok ada satu tong sampah besar kat one place and I terkejut sebab I macam perasan familiar je barangan kat situ. I datang dekat-dekat tiba-tiba, eh, kenapa macam I dengan Wo punya toys. I naik atas I cakap dengan Mummy kenapa buang toys and our old books, I want to take it back. Mummy tak kasi, Mummy kata berat nanti kapal tak dapat nak angkat. I dengan Wo turun balik and then I tengok soft toy muka sebelah nangis and muka sebelah ketawa yang one of the serani neighbor bagi kat I and Wo during Christmas dikepit oleh one of anak jiran kat situ. Budak pompuan tu pandang I and senyum siap cakap, hey, hadiah awak, kita ambik kat tong sampah. I cakap, yea kita tau, itu kita punya. I ingat lagi rupa dia, hitam manis dengan gigi putih tak sekata dengan sepit rambut di sisipkan di rambut berombak takat bahunya itu, pakai t-shirt colour putih and skirt warna warni. I rasa sangat sedih masa tu, I naik atas balik and cakap dengan Mummy sambil airmata I tersekat-sekat, kenapa dia buang soft toy tu, I masih nak main and suka beside it was a Christmas present. Mummy cakap you dah besar and you don’t need to play with that soft toy anymore. I tell you, I was so broken hearted that evening. I ingat lagi masa tu dah senja and I can see serpihan warna-warna jingga di langit (feeling sungguh I). And to tell you the truth that was one or should I say the saddest thing that ever happened to me as a child, I always remember and define who I am. As a result from that, I grew up as a person who has no hesitation of throwing things out if I don’t like it anymore. I was so mad that she threw my stuff without asking me first. At least tanya la dulu and then kalau dia nak veto, veto la. And all my year book kat primary school 1,2 & 3) pun dia buang. It’s like she wipe off all the memories zaman persekolahan I.

A few days later in the morning, a big huge giant truck came and parked kat bawah. I tanya Mummy, was that the truck that would carry our stuff nanti. Mummy bo layan I so I went down and have a look. Malam-malam I bediri kat verandah rumah and jenguk truck kat bawah. I’m pretty sure that was the truck for us. The next day, Mummy dah siang-siang kejutkan and warned us not to get in the way bila orang nak angkut barang-barang nanti. Lepas lunch kalau tak silap I, jiran-jiran lelaki or our ayah-ayah punya kawan datang and mula sort barang-barang yang hendak di angkut dengan lift untuk bawak ke bawah. Suasana memang cukup busy and sangat kecoh masa tu, wo, me and anak-anak jiran berdiri-diri kat situ and mak dorang sibuk berborak-borak and tolong-tolong Mummy sikit-sikit. Bila dah dekat maghrib baru la semuanya selesai.

Before we leave the house..... (to be continued....)

2 comments:

Anonymous said...

the chronicle of wo and me is back!
yesss..the most anticipating story when visiting this blog
nice sharing, sis
next episode, pls
hehe

-nakkal-

Claudia said...

hi nakkal,

haha thanks :)

My Birthday Part 1

So today is my birthday.  At this age rasanya sama je, xde ada apa yang berbeza cuma I rasa I'm more mature in handling any kind of ...